Egipska Wielkanoc

Egipscy chrześcijanie obchodzą Święta Wielkanocne według kalendarza juliańskiego. Koptowie w Egipcie świętują więc Wielkanoc według obrządku chrześcijan prawosławnych.

Wielkanoc dla Koptów jest najważniejszym świętem i przypada zawsze w drugą niedzielę po pierwszej wiosennej pełni księżyca. Wcześniej obowiązuje ich kilkutygodniowy post.

Wielkanoc rozpoczyna się w noc z soboty na niedzielę. Wtedy udają się na modlitwę do kościoła. Po modlitwie spotykają się na uroczystym śniadaniu, gdzie głównym daniem jest solona ryba (śledzie, makrele, sardynki) nazywana feseekh przygotowywana w tradycyjny sposób ( … i zgodnie z tradycją wydzielająca niezbyt przyjemny zapach ;). W starożytnym Egipcie wierzono, że ofiary z ryb składane bogom zapewnią lepsze zbiory. Ryby solone symbolizowały płodność i dobrobyt. Połowy ryb były obfite, gdy wody Nilu obniżały się po wiosennych powodziach, pozostawiając ryby w płytkich zbiornikach, z których można było je bez większego trudu wyłapać.

Zarówno chrześcijanie, jak i muzułmanie podtrzymują tradycje malowania jajek, która wywodzi się jeszcze z czasów faraonów. W starożytnym Egipcie barwiono jaja naturalnymi barwnikami i wieszano w świątyniach jako symbole odradzającego się życia. Barwione jaja z czasów faraonów są poprzednikiem naszych dzisiejszych pisanek.

Tradycyjne śniadanie, w którym powinna się też znaleźć cebula dymka ( ta według starożytnej tradycji i wierzeń odgania złe duchy) i zielona sałata ( symbol nadziei i wiosny),  odbywa się na łonie natury w stylu pikniku – na kocach i matach rozłożonych na trawie.

Koptyjska Wielkanoc zbiega się zawsze ze świętem Sham el Nessin, obchodzonym w poniedziałki. Jest to ogólnonarodowy dzień wolny od pracy, dlatego wszyscy Egipcjanie mogą korzystać z długiego weekendu. Tradycja Sham el Nessim pochodzi ze Starożytnego Egiptu. Nazwa święta wywodzi się od słowa „shamo”, które przed tysiącami lat oznaczało wiosenną porę roku, a w tłumaczeniu oznacza wiosenny „Powiew wiatru”, a niegdyś nazywany był również „Zapachem Zefira”. Starożytny zwyczaj prawdopodobnie związany był z pojawianiem się wiosną hamsinu – ciepłego wiatru, który pojawiał się na obszarach pustynnych w wyniku przesuwających się frontów niżowych nad południowymi wodami Morza Śródziemnego zwykle od lutego do czerwca. Samo święto miało oznaczać dzień „odrodzenia życia” nie tylko dla przyrody. Prawdopodobnie było obchodzone już 2700 lat p.n.e. w czasach III Dynastii.

Muzułmanie nie uznają koptyjskiego święta, nie do końca też przyznają się do pogańskich tradycji starożytnego Egiptu, ale witają również wiosnę, a na ich talerzach można także spotkać te same dania w wiosenny poniedziałek.

W dzień Sham el Nessim w Aleksandrii otwierają się ogrody pałacu Montazah dla publiczności, a goście mogą podziwiać tam prawie 20 tysięcy gatunków roślin. W wielu miastach na wolnym powietrzu występują folklorystyczne zespoły taneczne, odbywają się pokazy i parady wojskowe oraz koncerty. W miastach położonych nad Nilem pikniki odbywają się na nabrzeżu rzeki. Dla mieszkańców miast to okazja, by odwiedzać parki czy ogrody botaniczne, albo wyjechać na wybrzeże Morza Śródziemnego lub Morza Czerwonego.

( źródło: touregypt.net )

Related posts

Leave a Comment